24-05-2012
Wat een dag.....
Fred zou vandaag gaan werken en ik, nadat ik Luca en Samantha naar school had gebracht, zou naar Robbie gaan...hoe kan het dan toch anders lopen...
Zoals de meeste mensen wel weten heb ik een Franse Bulldog kennel,www.vansalubaro.nl
Voordat Robbie ziek werd was ons teefje Dream gedekt en drachtig en deze week uitgerekend...iedere dag keek ik naar haar en dacht...alsjeblieft niet vandaag gaan beginnen, ik kon gewoon niet verzinnen hoe ik dat moest gaan doen, kon er wanhopig van worden...arme Dream, zij kon er ook niets aan doen...
Tot vanmorgen dus...Fred maakt mij om 6.30 wakker, Belin.....Dream gaat bevallen!!! Ik snel naar beneden en ja hoor, de vruchtblaas kwam er al uit...
Jeetje hoe moet dat nu? van alles schiet er door mij heen...misschien kan ze het dan toch zelf?zie dat ze weeen heeft...
Fred besluit niet naar zijn werk te gaan en naar Robbie te gaan, Robbie heeft vandaag een afspraak in het UMC waar hij om 10.00 uur moet zijn.
Ik loop inmiddels als kip zonder kop door het huis, Dream even naar buiten gedaan en begint daar te persen...
Ineens schiet het door mij heen...Fred gaat met de auto naar Robbie, wat als ik naar Dierenkliniek Sleeuwijk moet....heb geen auto...pfff wat een stress.
Dream perst nog een keer....ik zie 2 pootjes verschijnen...nee he...een stuitligging!!! een aantal persweeen verder probeer ik Dream te helpen door zachtjes wat mee te trekken...er zit geen beweging in!! dit gaat niet lukken...
Sleeuwijk gebeld dat ik eraan kom, kids naar school gebracht, Dream in de auto...Fred afgezet bij het Wilhelmina Kinderziekenhuis en ik rij door met Dream naar Sleeuwijk. Fred zou vandaag bij Robbie blijven en ik thuis om Dream en haar pups te verzorgen.
Er zijn 4 pups geboren waarvan 1 dood, degene die vast in het geboortekanaal zat. In de kist liggen 3 gezonde pups.
Onderweg krijg ik een sms-je van Fred...of ik toch naar het ziekenhuis wilde komen want de dokter had alle uitslagen en wilde dat met ons samen bespreken, ok...logisch dacht ik...maar dat onderbuik gevoel he, het zat me niet lekker.
Thuis aangekomen de pups in de werpkist, Dream ontvermde zich gelijk over haar kroost en gaf al veel melk....een betere moeder voor haar pups had ik me niet kunnen wensen.
Even gauw een broodje eten met de kids en mijn broer.....ik zeg nog tegen mijn broer....heb zo,n slecht gevoel over het gesprek...
Om 14.00 uur was ik in het ziekenhuis, Robbie helemaal blij....ik mag waarschijnlijk vrijdag naar huis!! Ik zeg nog heel droog...gaat de dokter dat ook zeggen? tuurlijk zegt ie.....ik weet het nog zo net niet denk ik.....he wat negatief denk ik zeg, kom op belin doe normaal.
Robbie zijn neef en nicht, Tom en Iris, waren er dus de sfeer was goed!
Nadat hun zijn vertrokken gaan wij richting de afdeling...
Om 15.30 kwamen de dokters, ja 2 stuks, binnen samen met een verpleegster. De dokter zie tegen Robbie dat hij eerst met ons alleen wilde praten om het daarna in makkelijke taal nog eens tegen Robbie te zeggen.
Wij werden naar een kamertje gebracht en de dokter, een oncologische kinderarts, begint zijn verhaal met; ik heb geen goed nieuws....Robbie heeft een zeer zeldzame vorm van Leukemie, 2 a 3 kinderen per jaar die leukemie krijgen hebben deze vorm.....onze wereld valt wederom in duigen, deze klap komt hard aan en ik kan alleen maar huilen...ik hoor flarden van het gesprek, kan mn kop er niet meer bij houden.
Het gaat om de ALL leukemie met als extra fout het Philadelphia gen,2 chromosomen(9 en 22) zijn verwisseld van plek, deze geven een eiwitachtige stof af wat een seintje geeft dat de kankercellen zich moeten gaan delen.
De behandeling word veel zwaarder en moeilijker, hij benadrukt dat ze hun uiterste best gaan doen en dat ze ervoor gaan.
Robbie zal zwaardere chemokuren moeten krijgen, langer opgenomen moeten worden tijdens de behandelingen en uiteindelijk een beenmergtransplantatie krijgen, voor nu gaan we door zoals het gepland was, de eerste maand, daarna gaan ze behandelen volgens een Europees protocol, hoe die eruit gaat zien is nog onbekend.
Ik ben overstuur, kapot en boos...waarom???????
Na ons gesprek met zijn allen naar Robbie, uiteraard zag Robbie aan mijn gezicht dat het geen goed nieuws was....ik had zooooo met hem te doen, mijn moederhart brak....
Robbie was alleen maar boos....vreselijk boos...waarom hij??
Wat ik heel knap vond van hem is dat hij heel stellig zei....ik geef niet op...ik ga ervoor!!! Ik ben super trots op je kerel!!! xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten