16 Mei..........

16 Mei, 1 jaar geleden.....
Een dag die ik nooit meer zal vergeten............
In één klap veranderde ons leven.
Ons kind heeft kanker, de paniek(ik kan hem nog voelen), ongeloof....dit kan toch niet waar zijn??
Iedere arts die we spraken vertelde ons, het word zwaar.......
Ik weet nog goed dat ik alleen met Robbie was en naast hem lag, Robbie zei; Mam iedereen zegt dat het zwaar word maar wat is dat nou precies...wat is zwaar? Je kunt daar van te voren eigenlijk geen goed antwoord op geven......Je kunt je daar gewoon geen voorstelling van maken hoe dat is!

Onze kanjer heeft het afgelopen jaar antwoord gekregen op die vraag want wat heeft hij veel te verduren gekregen, keer op keer tegenslagen, vreselijk ziek geweest en angstige momenten beleefd.....als ouder sta je machteloos, je kijkt toe hoe ziek je kind word, je bent er voor hem, steunt hem door dik en dun maar voor je gevoel is dat nooit genoeg, je wilt het zo graag overnemen, hem beschermen maar dat kun je niet......
Nu één jaar later heeft onze kanjer veel hindernissen genomen en overwonnen!
Hij is door diepe dalen gegaan om daar keer op keer weer uit te krabbelen, wat een kanjer!

Ons gezin heeft ook heel wat te verduren gehad, Luca en Samantha die ons vaak moesten missen, Bas die vaak in een leeg huis thuis kwam en die het heel moeilijk had, en wij...als we thuis waren, dan waren we er niet genoeg voor hen want ons koppie was heel ergens anders.....
Maar het afgelopen jaar heeft ons ook laten zien dat ons gezin niet kapot te krijgen is, samen kunnen we heel veel aan en dat maakt ons een trotse papa en mama!
Natuurlijk hebben we dat niet helemaal alleen kunnen doen, we zijn van veel mensen afhankelijk geweest(iets waar ik veel moeite mee heb gehad want vragen komt niet in mijn woordenboek voor) en daar ben ik iedereen die ons geholpen heeft enorm dankbaar voor!!
Mijn broer en zijn vriendin, Marlon en Sabrina, stonden dag en nacht voor ons klaar, we hoefden maar te kikken en daar stonden ze, echt top lieverds!
En dan iedereen die Luca en Samantha na school opgevangen hebben, zonder jullie had ik echt niet gekund, jullie hebben ons de mogelijkheid gegeven om zoveel mogelijk bij Robbie te kunnen zijn, we konden op jullie bouwen, er vanuit kunnen gaan dat Luca en Samantha goed opgevangen werden gaf ons rust, ik kan jullie niet genoeg bedanken!!
In zo'n zware periode kom je er achter op welke mensen je kunt bouwen, mensen die je door dik en dun steunen en die er zijn voor je, hierin word je ook wel eens teleurgesteld helaas......

We gaan nu proberen vooruit te kijken, stapje voor stapje....
De behandeling duurt nog een jaar maar we zijn al ver gekomen en daar zijn we dankbaar voor, heel dankbaar!
Het vertrouwen moet weer komen en zal komen, steeds weer een beetje meer!